Juryrapport La Paloma
Door: Toneelgroep Venster
Regie: John Roos
Gezien: 19 november 2016, De Kunsthut
Stukkeuze
We kunnen ons goed voorstellen dat je bij het lezen van dit stuk zin krijgt om het te spelen, het is realistisch en komisch maar het is dus heel moeilijk om dat vervolgens spannend te krijgen. Zeker ook omdat alles in de tekst wordt benoemd en uitgelegd. De problemen onderling die in de tekst worden benoemd moeten vervolgens in kabbelende weinigzeggende teksten worden uitgespeeld. Alles wat er echt gebeurt zien we niet op het toneel. Het is een moeilijke uitdaging om van deze tekst spannend theater te maken.
Regie
De dames zijn goed gecast qua leeftijd maar zeker ook qua uitstraling. Het wat saaie stuk is door de regie helaas niet echt tot leven gebracht. Het heeft geen verrassende mise en scenes of vondsten. Het ombouwen naar de vlammenzee was bijvoorbeeld een kans om iets theatraals te doen. Maar ook de opkomst van Rita was wat ons betreft een gemiste kans. Er is onvoldoende gezocht naar theatraliteit in vorm en/of in spelregie.
Vormgeving
Er is veel moeite gedaan en aandacht beteed aan details om de sfeer neer te zetten van een vakantiehuisje. Je ruikt het gras. De sfeer van een lelijk vakantieparkje wordt zo meteen vanaf het begin goed gezet. De belichting is wel wat plat omdat er te weinig met tegenlicht is gewerkt. Ook aan de kostuums is veel aandacht besteed, en ze complementeren de personages. Alleen de kleindochter bleef daarin wat achter.
Spel algemeen
De drie actrices zijn heel goed en fijn op elkaar ingespeeld. Dat maakt hen en de voorstelling heel prettig om naar te kijken. Ze slagen erin de plek tot leven te brengen, het is alsof je daar bij hen in het tuintje zit. De dronken scene was een hoogtepunt in het stuk.
Bep – Patty de Braal
Het leek alsof Patty even op gang moest komen. Maar waar ze in het begin nog wat monotoon was, zo vol pit was haar spel toen ze eenmaal op gang was. Ze bleef mooi consequent in haar personage. Bovendien beschikt ze over een goed gevoel voor timing, wat de droge humor in het stuk goed deed, en een bijzondere stem.
Tillie – Nel van Someren
Nel speelt ontspannen en geloofwaardig. Er zijn in de regie kansen blijven liggen die nog meer uit deze actrice hadden kunnen halen maar het is heel fijn om naar te kijken. Ze heeft een mooie timing. Ze zoekt constant naar impulsen om op verder te gaan, dat houdt het levend in scenes waarin niet zoveel gebeurt.
Loesje – Yvonne van Schendel
Yvonne speelt het meest verwarrende en daardoor moeilijkste personage. Het haar en de rolschaatsen deden ons eerst denken dat het een jong meisje moest voorstellen maar door haar houding en het gebruik van de telefoon suggereerde het juist een puber. Het bleek uiteindelijk te gaan om een 22 jarige. Haar gedrag daarvoor was dan echt te jong. Een cokedealer op rolschaatsen met het hart op de goeie plaats maar een verschrikkelijke jeugd, het is nogal een verwarrend geheel. Dat is bijna niet te spelen voor een actrice en uiteindelijk is daardoor dan ook niet goed te zien wat ze speelt.
Rita – Loes Bleijenga
Loes speelt heel lekker makkelijk, los en geloofwaardig hoewel het echte drama niet echt voelbaar wordt. Het zit wel in de tekst maar de luchtigheid van de tekst zit in dit geval een beetje in de weg. Ze speelt hierdoor (mooie) losse scenes maar helaas geen lange lijnen. Als Loes in de scene zit, zit ze er echt in en speelt echt wat haar daar gebeurt. Haar tekstbehandeling is goed, ze is zeer verstaanbaar en heeft een goed ritme.
Algemene indruk
We hebben een zeer vermakelijke maar helaas niet heel spannende voorstelling gezien. Het bleven losse scenes waarin de grote dramatische lijnen niet echt uit de verf kwamen. Dat kwam grotendeels door de luchtige tekst die dramaturgische ontwikkeling/spanning mist en waarin alles voordurend wordt benoemd. De actrices lossen heel veel op en maken het vermakelijk om naar te kijken maar het stuk bezorgde ook hen net niet genoeg spelplezier. Een tekst al met al die te wensen overlaat maar de actrices redden de avond.