Juryrapport Loslopende Vrouwen

Regie: Ron Strijaards
Auteur: Haye van der Heyden
Gezien op: 12-11-10

STUKKEUZE:
Loslopende vrouwen werd in 1997 geschreven door Haye van der Heyden. Zelf zegt hij op zijn website: Loslopende vrouwen bepaald geen succes toen het uitkwam, ik geloof de enige echte toneelflop die ik gehad heb.’
De tekst van de voorstelling is inderdaad niet erg sterk te noemen, vaak flauw en erg plat. De spelers van Venster kunnen dit stuk prima aan en hebben komische talenten. Een sterkere tekst had zeker voor een spannender eindresultaat gezorgd.

REGIE:
Er is een regie gevoerd die precies doet wat de tekst zegt. De regisseur heeft erg veel van zijn spelers gevraagd door hen weinig handelingen te geven en weinig extra dan de teksten van v.d. Heyden. Er was een prachtig decor met zeer functionele attributen en meubels. Denk aan de rozen, het infuus, de prachtige dakrand. Echter dit decor wordt minimaal gebruikt. Het had voor veel meer spanning en spel kunnen zorgen. Een voorbeeld: Wanneer het personage Jacqueline na de pauze start met het schikken van haar rozen, laat ze die wanneer haar tekst begint geheel los. Jammer, er had een spannend spel kunnen ontstaan met de rozen en haar tekst.
De regisseur heeft er voor gezorgd dat zijn spelers zeker op het toneel staan en prima weten wat ze staan te doen.
Hij had wel meer van deze spelers kunnen vragen. Samen met zijn spelers op zoek kunnen gaan naar diepere lagen in het stuk en naar spannender samenspel tussen de acteurs. De regie zorgde nu voor een wat platte, éénkleurige voorstelling.

VORMGEVING:
Een prachtig strak decor omlijstte (letterlijk) de voorstelling. Een modern dakterras dat zo in een hippe wereldstad zou kunnen liggen. Prachtig de 4 verschillende ruimtes die werden verbeeld: het platje, de huiskamer van Frank, de woning van Jacqueline onder het luik en achter het trapje een zonneterras waar Frank in zijn blote fiets lag….
Het toneelbeeld was in alles zeer verzorgd en een mooie wisseling na de pauze wanneer we opeens in de huiskamer van Frank zitten en het perspectief geheel veranderd. Mooi!
Het licht was functioneel en duidelijk. Het illustreerde echter niet de snoeihete zomer die er was voor de pauze. Aangezien alles in een soort realisme zat had het licht hieraan bij kunnen dragen.
De kleding was minder doordacht dan het decor. Het kostuum van Paula was treffend. Daarentegen was het kostuum van de zweverige Jacqueline (ze doet voetreflextherapie, koopt uit te hakken stenen in een esoterische winkel en is erg met haar innerlijke ‘ik’ bezig) niet goed gekozen, het was te veel in dezelfde lijn als haar moeder. De kleding van Frank is in de eind scene prachtig maar in de 1^eacte is het allerminst mysterieus en spannend.

SPEL ALGEMEEN:
Er zat een goed tempo in de voorstelling en de acteurs wisten wat ze stonden te doen. De voorstelling was goed te verstaan, ook wanneer acteurs zich afwendden van het publiek. Er werd te weinig naar elkaar geluisterd en te weinig geïncasseerd, daardoor werd er regelmatig over mooie momenten heen gespeeld. We vonden dat de teksten vaak werden opgezegd. Zoeken naar meer gelaagdheid in de rollen had veel kunnen opleveren voor het spel. De spelers gooiden zich voor 100% in de voorstelling en hadden een goede energie op het podium. Deze energie wisten ze op veel momenten over te brengen op het publiek.

SPEL INDIVIDUEEL:
Patty de Braal – Jacqueline
Als dochter van de ‘alligator’ Paula gaf Patty de Braal erg veel energie en knalde van het podium. Naar ons inzien soms iets te veel. De woede naar haar moeder overheerste in haar rol. Patty had meer kleur aan deze rol kunnen geven.
Het verdriet om het niet hebben van een vader werd nooit echt invoelbaar en werd alleen uit tekst duidelijk. Wanneer Patty meer tijd en rust neemt op het podium zou er nog veel meer prachtigs kunnen ontstaan. We vonden de emoties er vaak te bedacht uitzien en niet ontstaan op het moment. Probeer in het vervolg waarachtig te luisteren en te kijken naar je tegenspelers.

Michel van Hooijdonk – Frank
In vele voorstellingen zit er ‘een onbekende’ die de dagelijkse sleur der dingen doet veranderen. Frank was in deze voorstelling zo’n figuur. Een mysterieuze man die de hoofden van de drie loslopende vrouwen op hol brengt. Een moeilijke rol aangezien de tekst weinig geeft aan deze rol. Dan moet je als acteur zelf een bijzondere invulling geven, dat is soms moeilijker dan een rol met lappen tekst. Michel van Hooijdonk slaagt hier soms in maar te vaak is hij een acteur die zit te wachten op het toneel tot de tekst van zijn tegenspelers voorbij is. Frank moet de rattenvanger van Hamelen zijn met zijn dwarsfluit. Maar hoe Frank nu werd neergezet zorgde hij niet voor deze vervoering en we geloofden niet dat de drie sterke dames op deze figuur zouden vallen. Wanneer Michel meer spanning in zijn lichaam zou zetten en spel mogelijkheden had gezocht buiten zijn teksten om had het erg spannend kunnen worden.

Loes Bleijenga – Paula
Paula was een mooi figuur in de voorstelling die vaak voor een lach zorgde in het publiek. Loes Bleijenga heeft een goed gevoel voor timing en weet teksten strak en helder neer te zetten. Ze weet het publiek tot lachen te brengen en daarnaast weet ze ook te ontroeren. Wanneer ze spreekt over de ijzerhandel die ze heeft gerund is ze ontroerend. Een paar ogenblikken later is ze hilarisch wanneer ze meedeelt dat ze deze winkel al op haar derde overnam en dat ze het jaar daarvoor de administratie reeds deed. Zo mooi dat Loes haar personage bloedserieus neemt en zoekt naar meerdere lagen. Ze geeft goed tegenspel. Wanneer ze vaker de kwetsbare kant van Paula had getoond dan was de omslag op het einde minder vreemd geweest. Nu kwam de liefde voor haar dochter uit de lucht vallen en was ongeloofwaardig.

Yvonne van Schendel – Iris
Een opstandige puber die tussen haar moeder en oma instaat. Een rol die vraagt om power en een bepaalde vorm van desinteresse. Die power miste in de voorstelling. Alleen wanneer Yvonne van Schendel, na het sterven van Frank haar kiftende moeder en oma uit elkaar drijft, geloof je haar echt, en voelen we de woede van Iris. We misten lichaamsspanning op het toneel waardoor de scènes van Yvonne wat saai werden. Terwijl zij als dochter, belofte voor de toekomst, de boel op de spits had kunnen drijven. Neem je als acteur telkens wanneer je het podium opstapt een doel voor ogen. Wat wil ik bereiken? Dat vroegen wij ons af: wat wilde Iris nu echt?

ALGEMENE INDRUK
Een zeer verzorgde voorstelling waarin vier acteurs er helemaal voor gaan. Helaas blijft de voorstelling aan de oppervlakte en raakt hij niet echt. Dit is grotendeels aan een zwakke regie te wijten. Individueel spel was hier en daar overtuigend maar kwam door gebrek aan goed samenspel niet tot een eenheid.