Juryrapport Lieve Mensen

Auteur: Maria Goos
Regie: Ron Strijaards
Gezien op 22-5-09

STUKKEUZE
Lieve Mensen is oorspronkelijk een televisieserie. Het is leuk maar lastig om te proberen daar een toneelbewerking van te maken. Het origineel is fragmentarisch en in deze bewerking is het niet gelukt om dat op te lossen. Het resultaat zijn korte scènes, telkens afgewisseld met in verhouding lange changementen. Er is weinig spanningsopbouw. Het stuk mist een dramaturgische lijn. De dialogen zijn heel sterk: grappig en to the point.

REGIE
De regisseur heeft de acteurs veel houvast gegeven. Ze leken zich zeker te voelen in hun rol. Over het geheel genomen waren er veel aanzetten die verder niet uitgespeeld werden. Dat is onder andere een gevolg van de brokkelige opbouw van het stuk. Jammer dat er geen oplossingen zijn bedacht om de changementen sneller te maken. Nu werkten ze vertragend. Het geluid werd mooi gebruikt, de muziek en het spel vloeiden mooi in elkaar over.
Omdat alle problemen in het drama snel werden opgelost werd Lieve Mensen geen theatrale gebeurtenis. Voorbeelden daarvan zijn dat als Dree toch weer gaat drinken er geen consequenties zijn, het lijkt niet erg te zijn dat hij de fout in gaat of als Dree en Ietje geen bezoek meer willen komt er vervolgens ook niemand meer.
De changementen waren veel te lang en vaak gedeeltelijk overbodig. Dit zorgde voor vertraging in het ritme van de voorstelling. Na de pauze bijvoorbeeld had alles al klaar kunnen staan, de bankjes hadden gewoon op het voortoneel kunnen blijven staan en de klok weghalen voegde niets toe. Veel changementen hadden ook in het spel kunnen worden opgelost, Letje had bijvoorbeeld zelf haar stoel goed kunnen zetten.
De scene met zus Frederique was gezocht, er was veel uitleg nodig en eerder in het stuk was er nergens sprake van Dree’s gefrustreerde voetbalcarrière waardoor dat gegeven nu uit de lucht kwam vallen.

VORMGEVING
We keken duidelijk naar een lege, onpersoonlijke flat. De af-en opgangen werden consequent gebruikt. Het geschilderde rood op de wanden na de pauze voegde inhoudelijk iets toe; de poging van Dree en Ietje om hun nieuwe omgeving persoonlijk te maken. Het was wel jammer dat de acteurs niet echt schilderden.
Dat het ‘buiten’ voor op het toneel was geplaatst werkte goed.
Het geluid van de piano was mooi. Het kwam van links, waar de piano ook geplaatst was en het volume was in evenwicht met de rest.
De kostuums waren raak en zorgvuldig. Goede pruiken en het oog van Dree zag er goed en geloofwaardig uit.
Het licht was goed, we konden vaak genieten van mooie plaatjes. De belichting bij de scene van het graf sprong er echt uit, prachtig gedaan.

SPEL ALGEMEEN
De spelers hadden een goede tekstbehandeling. Ze waren zich bewust van wat en waarom ze iets zeiden. Over het algemeen maakte de tekstzegging een natuurlijke indruk. Aan elk personage hadden de acteurs iets eigens gegeven, ook de kleine rollen. Er werd door iedereen goed doorgespeeld. De spelers voelden zich op hun gemak en ze leken er plezier in te hebben.

SPEL INDIVIDUEEL
Dree – Michel van Hooijdonk
Michel van Hooijdonk maakte van Dree een sterk personage. Nergens werd het typematig, hij gaf duidelijk een eigen invulling aan de rol. Hij speelde goed samen, luisterde en reageerde in zijn spel. Hij had een beetje de neiging teveel ‘toneel te spelen’ waardoor het af en toe gekunsteld kon overkomen. Soms maakte hij Dree net te kinderachtig, te onnozel. De overgangen naar de verschillende emoties kwamen niet altijd ergens vandaan, ze waren dan nogal abrupt en leken een beslissing te zijn in plaats van een organische overgang.

Petit – Astrid Wierenga
Ook Petit was een sterk en geloofwaardig personage. Als ze aan de telefoon over Dree en Ietje praatte was ze niet consequent in haar keuze of ze dat wel of niet mochten horen. Het was goed en grappig hoe ze meeleefde met het reilen en zeilen van Dree en Ietje. Als dakloze had ze een mooie timing. Haar lachje was natuurlijk. Haar spel bleef sterk, ook zonder tekst.

Ietje – Patty de Braal
Ietje was een feest om naar te kijken. Ze was van het begin tot einde geloofwaardig.
Patty de Braal kon met haar personage alle kanten op. Haar transformatie in deze vrouw die ondanks alles probeert haar hoofd boven water te houden was volledig waardoor ze ook de emoties echt vanuit Ietje kon spelen en haar spel natuurlijk en organisch bleef. Helemaal in het begin van de voorstelling was ze niet altijd goed te verstaan. Prachtig evenwichtig en sterk spel.

Diedjeridoe – Anoeska van Vliet
We kunnen niet veel over haar spel zeggen omdat ze nergens actief was en er dus niet veel spel te zien was. Ze was meer een aanwezigheid op het toneel.

Brahim – Karim Kobbi
Karim Kobbi is er goed in geslaagd om aan Brahim een dreiging mee te geven. Hij bleef mooi het gevaar spelen. Ook voelde je bij hem de wereld waarin hij leefde als hij niet bij Ietje en Dree op bezoek was. Hij had een goed stemgebruik en een passende motoriek voor Brahim gevonden.
Nikos – Ook daar speelde hij het gevaar goed terwijl hij daar toch een echt ander personage van gemaakt had. Over het algemeen was zijn spel gemakkelijk en natuurlijk.

Flower – Marjolein Brouwer
Ze bewoog zich goed en natuurlijk in haar uitdagende kleding. Ze speelde niet altijd samen. De relatie met haar moeder en de emoties die ze daarbij voelde waren niet altijd geloofwaardig. De tekst gaf het wel aan maar in haar spel waren ze te weinig te zien. Fijn schaamteloos waren de geluiden off stage van haar vrijpartij. Goed getimed en met lef gedaan.
De energie die ze in haar spel, zowel wat betreft motoriek als in haar blikken, ten toon spreidde klopten met het personage van Flower.

Dakloze – Loes Bleijenga
Een kleine rol, maar wat ze deed deed ze goed. Ze maakte er een geloofwaardige dakloze van. Frederique – De zus uit het goede milieu was aan de clichématige kant. Een te sterk accent en te overdreven manieren. Het leek alsof Loes leijenga de rol iets te gemakkelijk had opgevat. Het was lastig van deze rol dat er veel in uitgelegd moest worden.
In het stuk komt de zus een beetje als een deus ex machina.

Zanger – Ronald Tellekamp
Hoewel de zanger toch een schuinsmarcheerder was met Korsakov maakte Ronald Tellekamp er een te braaf en lief personage van. Hij werd daardoor niet uitgesproken genoeg, de scherpe kanten van het karakter kwamen niet naar voren. De zanger werd daardoor geen man die getekend was door het leven. Het werd niet echt voelbaar dat hij een bijzonder contact had met Dree en Ietje. Wel was in zijn manier van kijken mooi te zien dat hij in staat was de dingen in het leven te relativeren.

ALGEMENE INDRUK
Er was in deze voorstelling een hoop spelplezier te zien. Het ensemble maakte ook echt de indruk van een collectief te zijn en achter hun voorstelling te staan. Dat maakte dat het prettig en leuk was om naar te kijken. De spelers maakten over het algemeen een ontspannen indruk en ze speelden met vertrouwen in zichzelf en de anderen. Een voorstelling die met veel zorg op alle gebieden gemaakt is.