Juryrapport een wonderbaarlijke nacht & Serenade

Regisseur: Frans Bleijenga
Auteur: Slawomir Mrozek
Gezien op: 22-11-09

STUKKEUZE
Een gedurfde keus, deze twee stukken. Ze zijn absurdistisch en vragen om een serieuze en
precieze tekstbehandeling. De humor zit hem niet in de vette lach maar in de ver
doorgevoerde redeneringen. Zoals in de flyer staat: “een tot in het absurde doorgevoerde logica”.
Voor deze regisseur en cast een goede uitdaging. Leuk dat er twee stukken
van dezelfde schrijver gespeeld werden. Ondanks de verschillen zit er in beide
dezelfde absurditeit waardoor de stukken een verbintenis hadden.
Omdat ze niet op medeleven of ontroering geschreven zijn moeten ze het voornamelijk
hebben van timing en tekstbehandeling

REGIE
De regisseur is minutieus te werk gegaan. Er is niets aan het toeval over gelaten.
Dat werkte aan de ene kant voor deze stukken heel goed, aan de andere kant was het
dermate strak geregisseerd dat het geheel een zekere speelsheid miste.
De acteurs leken net wat te strak in een keurslijf geperst te zitten. Vooral in Serenade
maakten ze die indruk. Er was een uitstekend tekst-en rolbegrip bij de spelers.

VORMGEVING
Er was gekozen voor strak uitgevoerde décors; contrastrijk met grafische witte lijnen.
Mooi passend bij deze stukken en heel zorgvuldig uitgevoerd. Kosten en vooral
moeite waren niet gespaard. De tegenstelling werkte mooi in het licht, de witte lijnen
sprongen er uit. De muziek was goed gekozen en het spel van de Vos klonk goed en uit
de richting waar het vandaan kwam. Ook de geluidseffecten waren goed getimed en
geloofwaardig. De voorbijrijdende trein zag je voor je. De luiken in het kippenhok hadden
een grappig effect.
Het licht was goed en de lichtwisselingen mooi vloeiend. De draaiende disco-bal bij
opkomst van de vrouw wekte een sprookjesachtige indruk. Er valt over te discussiëren
of dat in de sfeer van deze voorstelling op zijn plek was.
De kostuums waren heel goed gekozen. Het zag er mooi uit en in het geval van
de kippen en de haan werkten ze ook geestig.

SPEL ALGEMEEN
Een Wonderbaarlijke Nacht.
De spelers waren goed op elkaar ingespeeld.. Ze maakten de indruk van een goed
geoliede diesel. De reacties waren over het algemeen mooi getimed en ze hadden ondanks
de vaak lastige dialogen een natuurlijke tekstbehandeling. Ze wisten exact wat ze deden.

Serenade.
Stevig spel, dwz dat de acteurs een goed bewustzijn hadden van de personages en
zeker waren wat hun tekst betreft. Er was over het algemeen goed samenspel.
De motoriek zag er niet altijd gemakkelijk uit. Het samenspel was wisselend, soms was
er echt contact, soms leek dat iets minder te zijn.

SPEL INDIVIDUEEL
Ron Strijaards – Collega
Ron Strijaards wist aan zijn personage een duidelijk reliëf te geven. Hij speelde
de collega met flair. Zijn timing, zowel in de tekst als fysiek, was goed en scherp.
Hij was in staat de absurditeit van de teksten over te laten komen en ze natuurlijk
te laten lijken. De benepenheid van Collega kwam goed uit de verf.
Knap gespeeld.

Michel van Hooijdonk – Waarde Collega
Ook Waarde Collega werd door Michel van Hooijdonk zeker en geloofwaardig
gespeeld. Zijn reacties op de Collega waren goed getimed. Zijn motoriek was strak,
goed passend bij het personage. Zoals al eerder gezegd waren de twee heel goed
op elkaar ingespeeld,een echt duo. De scene in bed waarbij Waarde Collega telkens
wakker gemaakt werd door Collega wekte de associatie met de
bedscene’s van Bert en Ernie. En dat is een compliment.
Kortom, sterk gespeeld.

Marjolein Brouwer – Derde Persoon
Een mooie verschijning, deze Derde Persoon. Hoewel ze niet bang was om haar
tegenspelers aan te raken, bv in het mooie beeld dat ze de beide mannen omarmt,
kwam de verleiding niet helemaal uit de verf. Marjolein Brouwer gooide zeker haar
lichaam in de strijd maar dat had met nog meer lef gekund. De grilligheid van de vrouw
was daarmee nog spannender geworden. Het doorspelen tijdens (de lange) scene’s
van de twee mannen waren niet altijd ingevuld. Een hele goede aanzet, deze
droomvrouw, maar er had wat ons betreft nog meer schaamteloosheid en
uitdaging in gekund.

Ronald Tellekamp – Vos
Knap zoals hij play-backte. De Vos zag er prachtig uit: een glad, geslepen type.
Zijn toon van verleider was goed gevonden maar meer variatie daarin was goed geweest.
Nu dreigde het iets teveel van hetzelfde te worden.
Soms maakte hij het gevaar van zijn personage goed voelbaar, op andere momenten
had het wat meer gemogen.. Dat heeft te maken met meer durven schakelen en
meer zoeken naar verschillen in stemgebruik en motoriek. De grondtoon was goed maar
zoals gezegd had een grotere variatie een rijker geschakeerd personage opgeleverd.

Karim Kobbi – Haan
Karim Kobbi maakte van Haan een bazig type, zoals het een haan betaamt. Hij had daarin
nog verder kunnen gaan en hem behalve de macho-kant ook de onbenulligheid nog
duidelijker mee kunnen geven. Dat had hem veelzijdiger gemaakt.
Zijn motoriek was in de basis goed maar had nog uitgesprokener mogen zijn.
Over het geheel genomen was Haan een prettig personage met grappige kwaliteiten.
Hij speelde goed samen.

Patty de Braal – Blonda
Het spelen van Blonda leek Patty de Braal gemakkelijk af te gaan. Ze speelde de domheid
van Blonda overtuigend. Haar stem is pretiig om naar te luisteren. Ze gebruikt hem
zo, dat geen woord van de tekst je ontgaat. Het samenspel met haar zusters was goed.
Haar motoriek deed wat gekunsteld aan. Het was duidelijk waar ze naar op zoek was
maar ze leek zich er niet gemakkelijk bij te voelen.
Dat laatste gold overigens ook voor de andere dames van het kippenhok.

Loes Bleijenga – Brunetta
Net als Patty de Braal heeft Loes Bleijenga een gemakkelijke en vanzelfsprekende
manier van spelen. Ze maakte van kip Brunetta een grappig personage dat je voor
haar inneemt. De zogenaamde slimheid speelde ze goed en ook haar samenspel
gaf het geheel een fijne toon.
Voor haar motoriek- zie de laatse opmerking over Patty de Braal.

Astrid Wierenga – Rosita
Net als de andere types van het kippenhok was ze dom en slim tegelijk en ze
speelde dat mooi uit. Maar behalve dat had Astrid Wierenga iets in haar spel dat
ook nog een soort ontroering teweeg kon brengen.
Ze leek de meest emotionele van de drie.

ALGEMENE INDRUK
Twee voorstellingen, verschillend maar verbonden door de rode draad van de absurditeit.
Beide over het algemeen sterk gespeeld en goed van toon. Ook voor beide geldt dat
ze zo strak in de vorm waren gezet dat de speelsheid daar een beetje onder leed.
Prachtig vorm gegeven.